موسسه ایده نو دوستدار هرمزگان

کنوکارپوس (به انگلیسی: Conocarpus)‏ که نام علمی آن کنوکارپوس لنلیولیا است و از خانواده بادام هندی می باشد.

شکل و اندازه

درخت یا درختچه ای است که از نظر اندازه بسیار متنوع بوده و گاهی هم به صورت گسترده روی زمین پهن می شود ولی معمولاً به صورت راست و مانند درخت است و ارتفاع آن تا ۲۰ متر و قطر تنه آن به هشتاد سانتی متر می رسد.رنگ پوسته معمولا قهوه ای تیره و ترک بردارنده می باشد. برگها به صورت تخم مرغی و یا بیضوی است و به طول دو تا ده سانتی متر می باشند.

مناطق کاشت

درختی همیشه سبز است که معمولاً در مناطق گرمسیر و خاک شور کاشته می شود. مناطق کاشت آن نیاز به زهکشی و مواد معدنی آلی ندارد و مقاومت خوبی در برابر محیط سخت دارد. به عنوان یک درخت مقاوم به شوری و گرما و همچنین کم آبی جهت حفاظت از سواحل و اراضی شور کاشته می شود و با توجه به مقاومت بالا به خاکهای شور به خوبی در نواحی نزدیک دریا کاشت می شود و همچنین در شهرها در کناره پیاده روها و میادین و خط میانی خیابان ها کاشته می شود. به جهت اینکه سایه خوبی دارد برنامه کاشت آن در شهرهای گرم کشور توسط شهرداری ها و سازمان های مرتبط با سرعت خوبی در حال پی گیری می باشد. برنامه کاشت آن در کشور های حوزه خلیج فارس و همجنین کشور عربستان سعودی و عراق و ایران که مناطق گرم و خشک و معمولاً با خاک شور دارند ادامه دارد و نمای زیبایی به شهرها می بخشد.از جمله استان هایی که در ایران این درخت کاشته می شود می توان به خوزستان بوشهر و بندر عباس نام برد. این گیاه مانگرو است و در نواحی ساحلی می روید ولیکن در نواحی ساحلی و خشک نیز قابل گشت است.علاوه بر ایران در سواحل کالیفرنیا ، فلوریدا و آمریکای گرم و مرطوب و برزیل نیز دیده می شود.

ازدياد

برنامه تولید آن توسط کاشت بذر ممکن می باشد. از آنجایی که تعداد زیادی از بذر ها پوک می باشند بهتر است مجموعه ای از ده ها بذر یکجا کاشته شوند.

یک مشکل بزرگ

کنوکارپوس گیاهی سریع الرشد و همیشه سبز است و برای همین برخی مدیران کشور علاقه خاصی به آن پیدا کرده اند و در نتیجه تبدیل به تجارتی شیرین برای برخی از تولیدکنندگان نهال آن شده است. به گفته گروهی از کارشناسان محیط زیست این گونه یک گونه مهاجم به حساب می آید چرا که از نظر نیاز آبی و محیط زیست آن را برای مناطق جنوبی ایران مناسب نیست.

کنوکارپوس را شهرداریها با سیستم آبیاری قطره ای و به طور دایم آبیاری میکنند اما از آنجا که آب شیرین در مناطق جنوبی حکم طلا را دارد این گونه معنای واقعی اسراف در منابع آبی است. از دیدگاه زیست محیطی باید گفت که هیچ گونه ای از حیات وحش مناطق جنوبی به آن علاقه ای ندارد. این گونه طی سالهای اخیر به این مناطق معرفی شده است و نه پرندگان بر شاخ و برگ آن لانه می سازند و نه حشرات از شیره آن می میکند و از برگ آن میخورند.

از دیدگاه طراحی شهری این درخت دو ایراد بزرگ دارد: اول آنکه شباهنگام بویی نامطبوع از آن به مشام میرسد و در نتیجه برای محیطهای شهری و کمپینگها مناسب نیست و طرفه آنکه در این دو جا لااقل در جزیره قشم بیشتر از هر جای دیگری کاشته میشود و دیگر آنکه با توجه به شاخ و برگهایی که از همان پایین درخت رشد میکند، دید بسته می شود و جلوی جریان باد را میگیرد.

نتیجه:
در عین حال، گونه های بومی یا بومی شده بسیاری در سواحل جنوبی وجود دارد که حیات وحش به آن علاقمند است، مردم فرهنگ آنها را می شناسند، نیاز آبی اندکی دارند، بسیار مقاوم اند و در طول دهه ها و سده ها کارآیی و سود خود را نشان داده اند هر چند برخی از آنها سریع الرشد نیستند و تولید نهال آنها نیز کمی دشوار است. آشکار است که شرکتهای تولیدکننده به دلایل مالی و در شرایط بی رقیبی علاقه ای به ایجاد تنوع کاشت ندارند اما این وظیفه دولت است که نماینده مردم و ضامن سلامت و بقای آنان است. بدیهی است که در تفکر پایدار هیچگاه زمان فدای کیفیت و حفظ و اشاعه تنوع زیستی نمیشود. ضروری است مطالعات بیشتری توسط از سوی کارشناسان به عمل آمده و بر اساس رابطه سود و زیان توسط مدیران ارشد کشور در این باره تدابیر لازم صورت پذیرد